“In het bos. Een vrouw, vuilknijper in de ene hand en een grote gele plastic zak in de andere.” Die vrouw was ik. Een voorbijganger in het bos had me even gesproken en was blijkbaar onder de indruk. En ze was geïnspireerd, zo bleek uit haar bericht bij haar donatie: “Hedwig, wat ben je toch een inspirerend mens”. Mijn doel was bereikt: een onbekende ziet me lopen, verspreidt het op haar social media en praat over mijn actie met haar omgeving. Hoeveel mensen zou ik met deze ene ontmoeting beïnvloed hebben?
Op een door mist overtrokken dinsdag vertrok ik op een wandeltocht van Groningen naar Brabant. 450 kilometer lang volgde ik de route van het Natuurpad, dat kris kras door natuurgebieden voert en zo veel mogelijk onverharde paadjes bewandelt. Onderweg raapte ik afval. Gewoon omdat het kon. Omdat ik alleen zou wandelen en me nuttig wilde maken voor een beter milieu. Omdat ik me wilde laten sponsoren, maar niet ‘slechts’ voor een wandeltocht. Het werd het een wandeltocht met vele doelen, die me aanspoorden om alsmaar verder te lopen. Het doel van de eindbestemming Goirle. Het doel van zo veel mogelijk kilo’s afval prikken. En het doel van geld ophalen voor Plastic Soup Foundation.
Dé tip: begin met een klein onderdeel
Het idee ontstond doordat ik met steeds meer mensen sprak over klimaatverandering en de mogelijke oplossingen daarvan. Als lid van de jongerengroep voor klimaatadaptatie in Groningen, YfCA, bleven we maar praten, praten, praten. Met gemeenteraadsleden en beleidsmakers. ‘Daar kunnen wel meer bomen in de stad, en daar gaan we een jongerenraad voor oprichten’. Maar iets concreets van de grond krijgen, dat bleek nog niet zo makkelijk. Dé tip: begin met een klein onderdeel. Dan krijg je de aandacht, want dat is behapbaar voor mensen. Met dit in mijn achterhoofd begon ik na te denken hoe ik zelf iets kon doen, tijdens mijn wandeling, als ik toch in mijn eentje door de natuur aan het zwerven was.
Je bent natuurlijk aan het dweilen met de kraan open, als je afval raapt. De volgende dag rijden er weer mensen langs met hun net verorberde Mac Donald’s pakket dat ze zonder pardon uit het raam mieteren. Dit idee kon me soms ontmoedigen en boos maken. Wie doet dit nou? Ál deze blikjes? Als je een vol blikje meeneemt, kan je de lege toch ook weer mee terug nemen? Twee gedachten hielden me op de been op dit soort momenten:
- Als jij gelooft dat je een verschil kan maken, gaan anderen dat ook geloven. Alleen al door met een afvalprikker te zwaaien, krijg je complimenten naar je hoofd geslingerd: “Goed bezig” en “dankjewel!”. Nu hopen dat anderen je verhaal doorvertellen en ook eens zo ‘goed bezig’ gaan.
- De dieren hebben er altijd wat aan! Elk stukje piepschuim wat je opprikt is een egel minder die zich verslikt in dit nare plastic.
Niet alleen
Het meest perplex stond ik van het feit dat letterlijk iedereen achter me stond tijdens deze actie. ‘In mijn eentje wandelen’ bleek niet waarheid te worden. Familie en vrienden kwamen af en aan reizen om een dagje of meerdere dagen mee te zwerven. De eerste dag had ik het nieuws bereikt van radio 2, die zin hadden om iets positiefs te melden. Vreemden lieten me in hun huis slapen toen de storm zo hevig was dat slapen in een tentje ‘wel heel zielig’ zou zijn. De organisatie ‘Groningen Schoon Dankzij Mij’ vertelde me dat ze wel hun afvalprikkers wilden uitlenen, maar dat was dan het minste wat ze konden doen. Dat resulteerde in een eerste wandeldag waarbij milieustewards van de gemeente me vergezelden en we met een hele stoet de bossen aan het schoonmaken waren.
‘De meeste mensen deugen’. Je kan het in een boek lezen, maar je realiseren dat het écht waar is door het zelf te ervaren, kan ik iedereen aanraden. Mijn vakantie resulteerde in een reis vol nieuwe ontmoetingen. Elke dag vertrouwde ik erop dat ik wel genoeg eten zou vinden en dat mensen me zouden helpen om een slaapplek te regelen. En dat pakte altijd goed uit. Natuurlijk heb ik wel eens een nare reactie gehad. Een auto gooide vlak voor mijn neus een lege Fanta fles het raam uit. Dat mochten wij mooi opprikken, nu we toch bezig waren. Maar als je aan het eind van de dag op een camping komt, waar een aardige man je ontvangt, waar een houtkachel klaar staat en waar je gratis mag staan ‘omdat je met iets goeds bezig bent’, dan ben je zo’n kleine nare reactie alweer snel vergeten.
Voldaan
Vermoeid maar voldaan keerde ik per trein terug naar huis. Op 9 maart had ik voor het eerst een afvalprikker in handen en nu, drie weken later, kon ik het afval langs de weg nooit meer negeren. Ik had interviews met kranten gehad waarvan ik nooit had durven dromen, 122 kilo afval opgeruimd, ruim 3000 euro voor Plastic Soup Foundation opgehaald én enorm genoten van de buitenlucht. Bovendien hebben alle vrienden en familieleden die meeliepen mij en zichzelf een mooie dag vol lol bezorgd. Wat wil je nog meer?
Meer lezen over mijn actie in de plaatselijke media?
Ook vind je hier mijn actiepagina: https://supp.to/zwerf-mee-voor-een-schonere-zee, doneren is niet meer mogelijk.
