“In het bos. Een vrouw, vuilknijper in de ene hand en een grote gele plastic zak in de andere.” Die vrouw was ik. Een voorbijganger in het bos had me even gesproken en was blijkbaar onder de indruk. En ze was geïnspireerd, zo bleek uit haar bericht bij haar donatie: “Hedwig, wat ben je toch een inspirerend mens”. Mijn doel was bereikt: een onbekende ziet me lopen, verspreidt het op haar social media en praat over mijn actie met haar omgeving. Hoeveel mensen zou ik met deze ene ontmoeting beïnvloed hebben?
Op een door mist overtrokken dinsdag vertrok ik op een wandeltocht van Groningen naar Brabant. 450 kilometer lang volgde ik de route van het Natuurpad, dat kris kras door natuurgebieden voert en zo veel mogelijk onverharde paadjes bewandelt. Onderweg raapte ik afval. Gewoon omdat het kon. Omdat ik alleen zou wandelen en me nuttig wilde maken voor een beter milieu. Omdat ik me wilde laten sponsoren, maar niet ‘slechts’ voor een wandeltocht. Het werd het een wandeltocht met vele doelen, die me aanspoorden om alsmaar verder te lopen. Het doel van de eindbestemming Goirle. Het doel van zo veel mogelijk kilo’s afval prikken. En het doel van geld ophalen voor Plastic Soup Foundation.