Het is juni 2020. Een periode waarin het virus covid actief is en zorgt dat allerlei maatregelen evenementen en activiteiten stilleggen of het moeilijk maken om door te gaan.

Gelukkig gaat de Mudraise van IJM door. Ik heb goed geoefend samen met mijn oudste dochter. Ze is 7 jaar en vind het leuk om samen met mij aan deze uitdaging deel te nemen. Zij is slank en heeft veel energie. Haar lukt dit wel. Ik heb meer twijfels over mijzelf.

In het najaar 2019 heb ik mij aangemeld. Het was een soort opwelling en toch goed overwogen; Midden in een moeilijke periode in 2019 ben ik naar een EVA Weekend geweest met een vriendin. Ik werd toen geraakt door het verhaal over één van de projecten van IJM: kinderen bevrijden die gevangen zijn als slaven op een vismeer in Ghana, om zeer gevaarlijk werk te doen dat de volwassenen niet durven.

Dus de gedachte is daar ‘we kunnen wel kinderen inzetten om visnetten los te maken die vast zitten onder het water’, met gevaar voor eigen leven. Kinderen die geen zwemles hebben gehad en vaak al vanaf 6 jaar oud het water in moeten…

Dus de gedachte is daar ‘we kunnen wel kinderen inzetten om visnetten los te maken die vast zitten onder het water’, met gevaar voor eigen leven. Kinderen die geen zwemles hebben gehad en vaak al vanaf 6 jaar oud het water in moeten…

Onze oudste dochter is net 7, wat confronterend is dat. Wat een afschuwelijke gedachte: ouders die hun kinderen meegeven om te werken. Niet wetend waar ze terecht komen en geen contact meer met ze hebben. Vaak is de reden armoede, tekort aan geld en vaak een groot gezin met meer kinderen waar ze voor moeten zorgen.

Tijdens het EVA weekend dacht ik al na over sponsoring van IJM voor dit project, om kinderen te bevrijden. Ik heb het toen niet gedaan, ik zou er later over nadenken, thuis. Dat gebeurt wel eens vaker, ik stel iets uit wat het waard is om aandacht aan te geven, met als gevolg dat ik het laat liggen, het vergeet. Als ik het dan nog een keer bekijk raakt het soms zelfs even wat minder en dus ga ik weer door met alles wat langs komt en aandacht vraagt.

Ik lees wat artikelen in het bijgevoegde magazine en bedenk mij opeens…ik word altijd zo geraakt door verhalen over kinderslavernij, ik walg ervan. Wie niet zou je zeggen. Waarom doe ik er niets aan? Ik sponsor niet eens een organisatie die ervoor opkomt. Wel andere organisaties, maar niet voor dit specifieke doel. Ik heb het wel gedaan, een paar jaar terug, maar nu alweer een tijd niet. Dat is natuurlijk niet erg. Alleen het raakt me elke keer weer. Ik wil er iets aan doen. Het is zo’n groot probleem wereldwijd.

De volgende dag denk ik weer terug aan de MudRaise. Al één a twee jaar terug kwam het als idee bij mijn man en mij op om mee te doen aan de MudRaise. Zo vlak vóór en vlak na een bevalling van onze derde dochter vond ik het niet echt een optie :-). Nu we weer verder in de tijd zijn en ik weer af en toe hardloop weet ik eigenlijk geen reden om er niet aan mee te doen.

Het is wel een heftig onderwerp. In de modder lopen, klimmen en glijden lijkt mij in eerste instantie niets. Alleen het is maar een paar kilometer, na een uur weer voorbij. Misschien vind ik het zelfs wel leuk. En ik kan er geld mee werven voor kinderen die jarenlang in slavernij werken en worden mishandeld, misbruikt. Hoe meer geld er geworven wordt, des te meer kinderen bevrijd kunnen worden en weer kunnen herstellen en bouwen aan hun toekomst. Een beetje modder is dan niet erg. Wij hebben tenslotte een heerlijke warme douche? Heb ik nog een argument om niet mee te doen?

Terwijl ik aan het trainen ben, krachtoefeningen aan het doen ben en regelmatig hardloop zien mijn oudste twee dochters dit en willen af en toe meedoen. Als ik hen uitleg waar het voor is (uiteraard in kindertaal, want de echte ellende wil ik hen op deze jonge leeftijd besparen) vinden ze dat wel heel interessant. Gelijk mee doen is nog iets te snel.

Na een paar weken en oefenen spreek ik nog een keer met de meiden. De oudste heeft meer interesse en wil toch graag meedoen. We gaan er nog niet gelijk op in omdat het ook een opwelling kan zijn. Als ze na een tijdje enthousiast blijft en zelfs haar vriendinnen enthousiast maakt gaan we het wat er serieus met haar over praten. Ze krijgt een eigen fondsenwervingspagina op de site van de Mudraise. Ze vind het helemaal leuk. En ze mag deze actie gaan delen met familie en bekenden.

Uiteraard gaan we ook samen oefenen. Het leuke is dat ze zo enthousiast is dat ze samen met haar vrienden uit de buurt een heitje-voor-karweitje gaat doen in de buurt. Het werkt aanstekelijk. Zelfs de buurtkinderen zelf willen zonder haar gelden gaan werven.

Ze haalt heel wat geld op. Samen maken we tijdens het skeeleren nog een leuke vlog om in onze kerk ook gelden te werven. Het is een heel evenement aan het worden, van ons samen, en tegelijk ook met de buurt.

Zaterdag 27 juni 2020 vind de Mudraise plaats. Mijn dochter en ik hebben vooraf een mooi hardloopshirt ontvangen en mijn dochter ook nog een leuk hoofddoekje. Wat is dat een leuke verassing. Helaas is het een thuiseditie en je wordt uitgedaagd om zelf een ‘spannende’ route uit te zetten. Iets met modder enzo.

Op de dag zelf wil onze middelste dochter ook meedoen en ook een vriendin van mijn oudste dochter komt in haar sportkleding aan de deur. In de tuin smeren we ons heerlijk onder met modder uit een emmertje. Dat begint al leuk. Mijn man gaat mee op de fiets met de jongste voorop. Heel fijn dat hij mee is, want een beetje aanmoediging hebben we wel nodig.

Het is een heel evenement in onze eigen buurt. Wat ontzettend leuk. We wonen vlak bij het bos, dus genoeg leuke paadjes te vinden. We kruipen door greppels, klimmen ondersteboven aan een paal naar de overkant, springen in een vijver en smeren ons nog meer in met modder. Het is ontzettend leuk. De hele tijd rennen zit er niet helemaal in. Uiteindelijk leggen we toch wel 7 kilometer af met elkaar. Wat was dat een leuke ervaring en wat ben ik trots op de meiden.

Een paar weken later ontvangen we allemaal een mooie medaille en een leuke bedankkaart, waar we zelfs met ons kleine team opstaan. Het was een dag om niet te vergeten.

Deze actie was leerzaam, het verbond ons en motiveert om samen goed te (blijven) doen. Ik ben in ieder geval trots op die meiden, die zo lang konden rennen en zoveel geld, samen, hebben opgehaald. De Mudraise wordt elk jaar georganiseerd. Of we dit vaker gaan doen weet ik nog niet. Wellicht nog een keer als het weer een groot evenement is in Biddinghuizen zoals elk jaar.

Tijdens de voorbereiding leek het er soms op dat we maar met een klein groepje waren. Maar door het platform dat werd gebruikt wist je en zag je dat dát anders was. Er waren erg veel mensen die meededen. Zo voelden we ons gesterkt. En ook ontvingen we telkens mails met aanmoedigingen en tips om door te gaan. 

Wat we zeker weten is dat we het tof vinden om op verschillende manieren de wereld een beetje mooier te maken, de wijze waarop maakt ons niet zoveel uit. De meiden en hun vrienden uit de buurt bleven nog wel een tijd enthousiast over het concept ‘heitje-voor-karwijtje’ en spullen verkopen voor het goede doel. Hoe mooi is het als dit een lopend vuurtje wordt naar de rest van hun omgeving, klas, familie en meer. Wij blijven niet stil staan!